Coś, co ciągle wraca.

Chyba każdy w swoim życiu przeżył coś, co wraca we wspomnieniach w najmniej odpowiednim momencie. Wraca i burzy to co już się zbudowało albo w ogóle nie pozwala niczego zbudować. 

Każdy? Ja na pewno! Był taki czas, kiedy moje życie to istny koszmar był. Trwało to długo. Nawet bardzo długo. Uśmiech nie wchodził w grę. Nie było przecież z czego się cieszyć. Nie chodziłam do szkoły, o mały włos nie zawaliłam matury. 

Przez to, co wydarzyło się kiedyś, moje "dziś" nie wygląda tak, jak to sobie wyobrażałam. 3/4 mojego dnia to rozmyślanie, że to wszystko mogło jednak potoczyć się inaczej. Codziennie od początku analizuję wszystkie te złe chwile i zastanawiam się co by było, gdyby niektóre z tych sytuacji skończyły się inaczej. 

A jak nie daj Boże zostanę sama? Wtedy jest masakra. Cały swój czas poświęcam na myślenie i analizowanie. Podświadomie przypominam sobie każdą sytuację, która sprawiła mi jakikolwiek ból i staram się wymyślić rozwiązanie, które zapobiegłoby niekorzystnym dla mnie skutkom. Jak już je znajdę to pluję sobie w brodę przez tydzień, że nie wpadłam na to kiedyś.

Wydarzenia sprzed lat wracają do mnie jak bumerang przy każdej okazji. Podświadomie porównuję wszystko co przydarzyło mi się przez ostatnie lata do całej reszty sytuacji. 

Przez to wszystko nie jestem w stanie do końca zaufać, szczególnie M., często nie potrafię się tak na prawdę cieszyć z czegoś, co powinno wprawiać mnie w ogromną euforię. Mam też ogromny problem z wypominaniem. Jestem w stanie wypomnieć wszystko i wszystkim. A kto ma najgorzej? M! To on i jego występki zawsze idą na pierwszy ogień. I nie potrafię nic z tym zrobić. Nie umiem przestać. 

Marzę o tym, żeby zapomnieć. Żeby zostawić przeszłość za sobą i iść do przodu. Żeby odstawić wszystko co było złe i zacząć cieszyć się chwilą, bez pamiętania o tym co było kiedyś. 

Przeczytałam kiedyś jedno zdanie, które tkwi w mojej głowy do dziś i idealnie pasuje do mojej sytuacji.

Wybaczam, ale nigdy nie zapominam.

I to "nigdy" jest bardzo prawdziwe. Tu nie wchodzi w grę powiedzonko "Nigdy nie mów nigdy". W tym przypadku nie znajduje odzwierciedlenia w moich przemyśleniach. 

Choć bardzo bym chciała zapomnieć, nie myśleć, nie rozpamiętywać to nie umiem. To wszystko zostawiło zbyt duży ślad na całej mnie i po dziś dzień nie potrafię się z tym uporać. Wraca jak bumerang, gdy tylko próbuję oszukać sama siebie, że już mnie to nie dotyczy...