Po sąsiedzku

Mieszkam w bloku. Od 18 lat w jednym i tym samym mieszkaniu. Sąsiadów, jak to na blokowisku jest wielu. Mieszkają tu ludzie, którzy wprowadzili się z chwilą oddania budynku do użytku, jakieś 40 lat temu, a może i więcej. Jednych sąsiadów lubię, inni są mi obojętni, a jeszcze inni doprowadzają mnie do szału. Mieszka tu też jedno, wyjątkowe małżeństwo, o którym muszę Wam opowiedzieć.

Zacznę od początku, jak zwykle. 

Moja rodzina od wielu lat przyjaźniła się z owym małżeństwem. Jeszcze, nie żyjąca już, prababcia odwiedzała ich a oni ją. Tato często im pomagał. Za każdym razem kiedy spotkaliśmy się na klatce, czy przed blokiem chwilę rozmawialiśmy. Starsza Pani uwielbia naszego psa, a pies ją. Zawsze bierze ją na ręce i chce zagłaskać na śmierć :)

Kiedy po chrzcinach zaprosiliśmy gości do domu było strasznie głośno. Dzieci wariowały, piszczały. Zdawałam sobie sprawę, że wszystko słychać w mieszkaniu nad nami. Poszłam więc w ramach zadośćuczynienia podarować sąsiadom wielki kawał tortu. Usłyszałam jednak, że nic nie słyszą i nie mieli pojęcia, że dziś odbyły się chrzciny naszej córki. 

Na drugi dzień zadzwonili do mnie z prośbą, żebym do nich na chwilkę wpadła. Chcieli podziękować mi za pyszny tort, a Starsza Pani w podziękowaniu dała całą blachę swojego autorskiego wypieku - pychota!

Długo rozmawialiśmy. O wszystkim. O moich planach na przyszłość. O Kornelce. O M. O miłości. O naszym ślubie. A w końcu o nich samych. O małżeństwie, przeszłości. Usłyszałam wtedy coś niewiarygodnego. Nie mogłam w to uwierzyć. Starszy Pan zaczął opowiadać o ślubie. Na koniec dodał, że są małżeństwem od 71 lat. Ale nie to było tak niewiarygodne. Oni wciąż mówią do siebie tak miło, tak pieszczotliwie. "Kochanie", "skarbie", "maleńka". Byłam na prawdę w szoku. W prawdzie zawsze chodzili ze sobą pod rękę, byłam jednak przekonana, że to z powodu sędziwego wieku. 

Wczoraj poszłam do nich znowu, w klatce to oni zbierają pieniądze na sprzątanie. Znów się zagadaliśmy. Znów siedziałam z nimi ponad dwie godziny. Znów opowiadali. Usłyszałam wtedy coś jeszcze piękniejszego. Starsza Pani powiedziała: "Mój mąż to mój największy skarb, życie bym za niego oddała i nie wyobrażam sobie, że może go zabraknąć. Jest dla mnie wszystkim." 

I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że słowa wypowiada 90cio letnia kobieta ze stażem 71 lat małżeństwa. 

Byłam wzruszona, poruszona, zdziwiona, że po tylu latach razem można kochać tak mocno. Kochać tak mocno, że wszystko inne to nic. Kochać na zabój, do końca, do śmierci. 

Pierwszy raz spotkałam się z tak ogromną miłością i od razu nasunęła mi się jedna myśl - marzę o tym, żeby moja przyszłość z M., aż do końca wyglądała tak jak u Starszych Państwa. Żebym nawet za 65 lat mogła powiedzieć o M. tak jak dziś. 

Pierwszy raz spotkałam w swoim życiu ludzi, którzy tak strasznie się kochają, trwają przy sobie mimo chorób, różnych ułomności związanych z wiekiem. Mało tego, starsza Pani opowiadała mi, że mąż idzie do sklepu po zakupy, a ona za nim tęskni ...

Kurczę, dla każdego takiej miłości!