Ciąża po raz drugi

Rozmyślam, rozmyślam, rozmyślam ... Wciąż o czymś rozmyślam, ciągle analizuję minione czasy i sytuacje - to jednak już przecież wiecie. Często myślę między innymi o ciąży, która mimo wszystko nie była dla mnie najlepszym okresem w życiu, choć powinna. Przez ostatnie dni zaczęłam patrzeć na to z zupełnie innej strony, po raz pierwszy. I nie, to nie będzie pozytywna opowieść.

Kiedy M. zabrakło w naszym życiu byłam w 29 tygodniu ciąży. Oprócz mijających już mdłości miałam zero jakichkolwiek dolegliwości ciążowych. Byłam już na zwolnieniu, mieszkałam sama. Żyłam sama dla siebie i dziecka. Już w pierwszym tygodniu samotności odczułam skutki samotnego przeżywania ciąży. Zakupy - sama, wieczorne oglądanie TV - sama, obiad - sama, spacer - sama. Nie mówiąc już o wizytach u lekarza, USG i badaniach. 

Do momentu kiedy go zabrakło nie potrzebowałam pomocy, praktycznie wcale nie odczuwałam, że jestem w ciąży. A skoro ja nie odczuwałam to i M. czasami zapominał. Przypominały mu to jedynie mega mocne kopniaki w wykonaniu Neli. I nie ma w tym nic dziwnego. Ani nie wyglądałam ani nie zachowywałam się jak ciężarna - przynajmniej wtedy. Brzuch jak po porządnym obiedzie, a humorki i im podobne i tak towarzyszą mi na co dzień, więc zero zmian. 

I właśnie w tym tkwi sedno. Skoro nie "zaznał" mnie jako prawdziwej ciężarówki to i ja nie wiem jak zachowywałby się wobec mnie - ciężarnej, zaawansowanej ciężarówy. 

Chciałabym wiedzieć jak by zachowywał się wobec mnie przy końcówce. Czy gdybym znowu zaszła w ciążę to dbałby o mnie? Obcinał paznokcie u nóg i pomagał wstać z łóżka? Pewnie tak, ale to tylko moje wyobrażenia. 

Wieczorami, kiedy leżę już w łóżku to myślę o tym. Co by było gdybym ... ZNOWU ZASZŁA W CIĄŻE?! 

Żałuję i nie mogę przeżyć tego, że nie zaznałam tej opieki z jego strony. Leży mi na sercu to, że nie wiem jak by to było tą końcówkę przeżywać we dwójkę. 

Czy siedziałby w szpitalu ze mną od momentu, kiedy tylko zaczęło źle się dziać? Czy przyjechałby o 23, kiedy odeszły mi wody i czekałby do rana? Czy odwiedzałby nas tak często jak mąż Pani z łóżka obok? Jaką miałby minę, kiedy dostałby dziecko na ręce po raz pierwszy właśnie w szpitalu? Czy pomagałby wstać mi pierwszy raz z łóżka po CC? Może przemyciłby do szpitala jakieś biszkopty, żeby zabić smak ryżu na mleko? Jak przygotowałby mieszkanie na nasz powrót do domu? Jak bardzo by na nas czekał? Jak wyglądałaby jego pierwsza kąpiel? Gdzie poszlibyśmy na pierwszy spacer?

To właśnie te pytania nurtują mnie najbardziej. To przez to, że nie znam na nie odpowiedzi jeszcze bardziej przeżywam całą tą sytuację. 

I wiem, że jedyną możliwością, żeby poznać odpowiedzi na te pytania jest kolejna ciąża. Dziś jednak wolę dalej się katować niewiedzą na ten temat niż mieć dziecko. 

W głębi duszy wiem, że większość odpowiedzi na zadane przeze mnie pytania brzmiałaby tak jak to sobie wymarzyłam, jednak wiedzieć, a poczuć to nie to samo, prawda?