no to emigracja.

Ehhhh ... Bardzo nie chcę wyjeżdżać. Kocham moje miasto. To mała dziura, w której każdy szuka tylko sensacji i powodu to plot. Anonimowe obrażanie i negowanie każdego słowa to tutaj chleb powszedni ... Sami z resztą widzicie komentarze, tego nie pisze nikt obcy.

Jesteśmy niestety zmuszeni, tak jak większość młodych ludzi, w tym 90% moich znajomych, aby uciekać z tego kraju jak najdalej się da. 

Jeżeli tylko nadarzyłaby się okazja, że moglibyśmy tu zostać to byłabym mega szczęśliwa. Ale cóż, życie jakie jest takie jest i trzeba się pogodzić z tym, że nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. 

Jak sobie pomyślę, że siostrę, na którą czekałam 18 lat widywałabym dwa razy do roku albo rzadziej to łzy napływają mi do oczu. Nie pójdę sobie do mamy wtedy, kiedy będę miała na to ochotę. Nie odwiedzę taty jak się za nim stęsknię. Nie pójdę do niego do pracy i nie będę się wściekała, że czekam 15 minut a on sobie gawędzi z klientami. 

Decyzja jest podjęta. Teraz tylko trzeba zacząć przygotowania. Znaleźć odpowiedzialnych ludzi, którzy nie tylko zamieszkają w naszym domu, ale jeszcze się nim zaopiekują. Poogarniać wszystkie zaczęte, a nie skończone sprawy ... No i przede wszystkim podszkolić język. Z angielskim nie byłoby problemu, maturka rozszerzona była pisana ... :D ale inne to już problem, dla mnie nawet duży!

Im szybciej wyjedziemy tym lepiej dla dziecka. Nie odczuje tego, nie będzie przeżywała, czy stresowała się. A wiadomo - im mniejsze dziecko tym szybciej język wchodzi do główki. A w naszym przypadku od razu będzie się uczyła dwóch. No przecież polski też musi umieć!

Jakoś ciężko mi zaakceptować fakt, że za jakiś czas już nie będę w moim ukochanym mieszkanku, niedaleko centrum, w mieście, w którym mieszkam od urodzenia ... 

No dobra, dosyć smutów. Teraz troszkę nas :)

Tak jak już pisałam na naszym kochanym fejsiku, zaczęłam znowu ćwiczyć. Tym razem wzięłam się za to na ostro! Efektów na razie nie widać, ale proszę zdjęcie, będzie do czego porównywać!

Buziaki dla Was!