Wiecie jak to jest?

W samotności przyszło mi przeżywać trzy ostatnie miesiące ciąży, poród i pobyt w szpitalu a także 2 pierwsze miesiące życia Kornelki. Nie wiem, czy słowami uda mi się ująć co wtedy tak na prawdę czułam, ale postaram się.

Była to dla mnie osobista tragedia. Może nie jakaś straszna, ale jednak tragedia. Smutne dni i noce. Żal, że go nie ma, że muszę być sama ze wszystkim. Ciągłe myśli dlaczego właśnie ja? 

Było mi smutno do tego stopnia, że za każdym razem kiedy wracałam do domu, a nie było mnie kilka godzin, biegłam po schodach jak głupia i najszybciej jak mogłam otwierałam drzwi do mieszkania, a potem leciałam do pokoju z nadzieją, że siedzi po ciemku i czeka na mnie, żeby zrobić mi niespodziankę. I nigdy tak nie było.

Apogeum smutku i rozpaczy było w walentynki. Byłam u fryzjera. Kiedy weszłam do domu na stole stał piękny bukiet tulipanów. I znów pobiegłam do pokoju z nadzieją, że jest. Nie było go. Nikogo wciąż nie było. Wiernie czekał tylko pies. Wybuchłam tak ogromnym płaczem, że ze zmęczenia po kilku minutach zasnęłam kurczowo przytulając do siebie psa i jego bluzę, która przestawała już pachnieć i przypominać mi na co tak bardzo czekam. 
Codziennie spałam z jego bluzą, wąchając ją jak wariatka i wyobrażając sobie, że leży obok mnie. Kiedy otwierałam oczy jego wciąż nie było. I tak mijał mi dzień za dniem. 

Kiedy byłam w szpitalu było jeszcze gorzej. Nie mogłam przecież tak po prostu się rozpłakać. Na sali były inne dziewczyny, przechadzały się położne czy lekarze. Wszystkie emocje dusiłam w sobie. Szansa na wyduszenie z siebie czegokolwiek była jedynie pod prysznicem, a trwała jakieś 12 min.

Gdy odeszły mi wody i siedziałam na korytarzu czekając aż się mną zajmą to na chwilę przestałam myśleć o samotności. Myślenie wróciło dopiero na sali przedporodowej. Wtedy chciałam, żeby potrzymał mnie za rękę, pogłaskał a nawet wkurzył do czerwoności. Wszystko mógł, pod warunkiem, że by był. 

Jak już było po wszystkim, a Kornelka była przy mnie to mogłam się spokojnie rozpłakać. W sumie to rozryczeć, albo nawet dostać histerii. I tak wszyscy myśleli, że to ze szczęścia. Po części tak było, ale wciąż nie mogłam przestać przeżywać tego, że nie ma go z nami.

Do Pani z łóżka obok przychodził mąż. A do mnie? Rodzina i znajomi. Gdy patrzyłam jak cieszą się swoim szczęściem byłam załamana, że nie mogą przeżywać tego samego. Wróciłyśmy do domu i znowu same. Na szczęście czas leciał o wiele szybciej niż przed porodem, a zanim się obejrzałam to był już z nami. A resztę już znacie ... :)

Dziś nie wyobrażam sobie, że dzieje się to po raz drugi. Chyba bym już nie wytrzymała ...