Cesarskie cięcie vs. poród naturalny

Przez większą część ciąży byłam gotowa na poród naturalny, a przede wszystkim chciałam tego. Dużo czytałam. Na forach, na portalach o ciąży. Wczytywałam się w wypowiedzi innych mam. W doświadczenia kobiet, które przeżyły i CC i PN. Z każdym słowem zmieniałam zdanie. Aż w końcu ogromny kamień spadł mi z serca, kiedy usłyszałam od lekarza: "Będzie cesarka. Zadowolona?". Zadowolona? No oczywiście, że tak! Przyszedł taki moment, że przez to moje "dowiadywanie się", co oznacza poród naturalny, byłam przerażona. Mało tego. Ja na słowo poród dostawałam gęsiej skórki. Więc informacja od Pana Doktora o cesarce była dla mnie jak zbawienie. Co nie oznacza, że przestałam się bać, ale nie bałam się już aż tak bardzo. 

Chyba każda z nas się boi, prawda? Podczas porodu może zdarzyć się przecież wszystko. I chodzi tu przede wszystkim o życie i zdrowie dziecka. Ale nie tylko. Przed porodem myśli się również o tym, żeby nie bolało. Przynajmniej ja się tego bałam, ale myślę, że wiele innych mam również. No ale nie o tym miało być ...

Moje wspomnienia z porodu są średnie. W sumie to dwa. Jedno to istna TRAGEDIA, a drugie MIŁE ZASKOCZENIE. Pisałam już o tym od razu po porodzie. Ale dziś, pół roku po porodzie mam do powiedzenia coś więcej.

Po pierwsze to nie żałuję. Nie żałuję, że zgodziłam się na CC. Mogłam przecież próbować rodzić naturalnie, a w razie czego zgodzić się na cesarskie cięcie. A może akurat sama mogłabym urodzić. Cieszę się jednak, że tak się nie stało. 

Mogę porównać moje dochodzenie do siebie po CC i to samo zjawisko u kobiety, która leżała ze mną na sali poporodowej. Kornelka przyszła na świat o 9:50, córeczka Pani z łóżka obok kilka godzin wcześniej. Również przez cesarskie cięcie. Po 24 h, wyprostowana, bez zawrotów głowy poszłam sobie do łazienki. Czułam się dobrze. Nawet bardzo dobrze. Byłam zaskoczona, bo na prawdę byłam przekonana, że będę dochodzić do siebie pewnie z miesiąc. A koleżanka z sali? Kiedy spotkałam ją po trzech tygodniach, zupełnie przypadkiem, dalej była wygięta do przodu. Opowiadała, że wszystko ją ciągnie. 

Myślę, że gdyby lekarz dyżurny potraktował mnie jak człowieka, a nie jak dziewczyneczkę, które i tak się nie odezwie, jest głupią gówniarą i można sobie ją troszkę pomęczyć, to wspomnienia byłyby na prawdę baaardzo dobre! Gdybym trafiła do szpitala wtedy, na kiedy miałam się stawić, a nie 3 dni wcześniej to na pewno potoczyłoby się to inaczej. Przede wszystkim zająłby się mną mój lekarz. Który zna mnie, moje dziecko, mój przypadek. A tak? Przeleżałam 9 h na sali przedporodowej, sama, położna zajrzała do mnie raz. Ze skurczami dochodzącymi do 180... Ból nie do wytrzymania, mówię Wam! Z resztą na pewno nie jedna z Was tego doznała. 

Dużo słyszy się o wpływie CC na dziecko. O tym, że poród naturalny zbliża dziecko do matki, a cesarka może potęgować prawdopodobieństwo autyzmu u dziecka. Ale ile w tym prawdy? Szczerze Wam powiem, że nie mam pojęcia. Przy PN często dochodzi do niedotlenienia, okołoporodowego porażenia mózgowego. A CC? Szybko i bezpiecznie. Przynajmniej dla dziecka. 

Porównajmy dzieci, które przeszły poród naturalny i te, które doświadczyły porodu przez cięcie cesarskie. Chociażby ich wygląd. Te po PN są wymęczone, zapuchnięte jak balon i bordowe. Kornelka taka nie była. Spuchniętą miała tylko buzie i to tylko troszkę. Była od razu żywa, ruchliwa. Córeczka Pani z łóżka obok tak samo. Więc nie wiem ile prawdy jest w tym wszystkim. Czas pokaże. Jak na razie z Kornelką jest wszystko OK. I już na pewno tak zostanie. 

A poza tym nie uważam, żeby ból towarzyszący porodowi naturalnemu był komukolwiek potrzebny. Wiem, że są różne zdania na ten temat i je szanuję. Ale moje jest właśnie takie :)

A wracając do mojego porodu ... Pan Doktor, który był na dyżurze tej nocy "nie wiedział co ze mną zrobić". Dziś dopiero jednak doszło do mnie, że to nie była prawda. Wiem, że mogłam dostać coś przeciwbólowego. Nie dostałam. Zabronił podawać. Dlaczego? Bo przed znieczuleniem ogólnym nie mogłam nic dostać. Doskonale wiedział, że będzie CC! Ja zwijałam się z bólu, a on popijał sobie kawkę. Jak myślicie, na co czekał? 

Tę notkę dedykuję Sylwii C.

Kochana, mam nadzieję, że przyda Ci się to co napisałam 

i będziesz zadowolona!