Co czuje dziecko rozwodzących się rodziców?

Życie człowieka potrafi być ekstremalnie przewrotne. Możemy sobie planować swoją przyszłość i wymyślać najróżniejsze scenariusze. Niestety, ten na górze śmieje się z nas i zazwyczaj ma w zanadrzu coś zupełnie innego niż sobie zaplanowaliśmy. 

Rozwód to nie żarty. To trudny okres, pełen dramatów, morza łez i nieprzespanych nocy. Im dłużej trwało małżeństwo, tym trudniej się rozstać. Sytuacja staje się jeszcze cięższa, jeśli w związku pojawiły się dzieci. Dla nich rozwód, czy zwykłe rozstanie rodziców to prawdziwy koniec świata. 

Uwierzcie mi - KONIEC ŚWIATA to najmniej drastyczne określenie.

Lipiec 2015 roku. Mija 6 lat od kiedy moi rodzice się rozstali. Sześć długich lat od, jak mi się do niedawna wydawało, najgorszego dnia w moim życiu. 

Ilekroć kiedyś, ktoś opowiadał mi o rozwodzie swoich rodziców wydawało mi się, że przesadza, że wyolbrzymia, że użala się nad sobą. Dopóki nie spotkało to mnie. Dopóki nie zaznałam tego na własnej skórze.

Ten dzień pamiętam bardzo dokładnie. Minuta po minucie udało mi się wszystko zarejestrować.

Było piękne, słoneczne popołudnie. Tata kończył malować korytarz na okropny BŁĘKITNY kolor (nie mam BŁĘKITNEGO pojęcia co mu wtedy przyszło do głowy), a ja rozpaczałam nad tragicznie zmarłą świnką morską. Nagle, niczym dotychczas nie zmąconą ciszę zakłócił dzwonek do drzwi. Już wtedy wiedziałam, że nic dobrego z tego wszystkiego nie wyniknie. I miałam rację ...

Słowa informujące mnie o całej sytuacji huczały mi w głowie przez kilka lat. Właściwie do momentu, kiedy po raz pierwszy opowiadałam wszystko M., potem to jakby odeszło, a ja poczułam się wolna, całkowicie wolna. Mnie już to nie dotyczyło. 

Z czasem wszystko minęło, ale długo zajęło mi uwalnianie się od myśli, że już nigdy nie będzie jak kiedyś, że jestem dzieckiem z rozbitego małżeństwa. 

Początek był straszny. Różne okropne myśli kłębiły się w mojej głowie. Dnie i noce spędzałam płacząc w poduszkę. Kilka razy zdarzyło się tak, że mama w środku nocy musiała do mnie przyjeżdżać bo nie mogłam opanować histerii. Przyszedł jednak moment, kiedy uwierzyłam, że jeszcze wszystko się poukłada, wróci do normy, będzie jak dawniej. Zaczęłam nawet w głowie układać sobie iście szatański plan by złożyć naszą rodzinę do kupy. Nie wyszło, nakarmiłam się jedynie złudnymi nadziejami. Wiara, że się uda odeszła w niepamięć, przestałam próbować. Znów poczułam to co wcześniej.

A jak opisać towarzyszące mi wtedy uczucia? Przechodziłam ze skrajności w skrajność. Żal, smutek, rozgoryczenie i wściekłość bardzo długo mi towarzyszyły. Nie umiałam sobie z tym poradzić. Czułam, że to moja wina, że to ja zrobiłam coś nie tak. Dziś wiem, że się myliłam, ale wtedy tak właśnie myślałam. 

W moim przypadku była też zazdrość. Zazdrościłam innym rodziców razem. Dla mnie to było coś nieosiągalnego, a tak bardzo chciałam to zmienić. 

Mimo że minęło już tyle czasu to wciąż potrafię się rozpłakać, kiedy ktoś poruszy jakikolwiek temat związany z rozwodem moich rodziców.

Dziś, po tylu latach, w głowie pozostała mi jedna myśl, która nie przeminie nigdy. Mam ogromny żal. Żal, że nie rozstali się wtedy, kiedy po raz pierwszy taka myśl przyszła im do głowy. Byłabym młodsza, mniej bym rozumiała, przeszłabym to na inny sposób, byłoby mi łatwiej. 

To moje indywidualne przemyślenia i emocje związane z rozwodem rodziców, ale myślę, że u każdego dziecka wygląda to podobnie. Dlatego, Drodzy Rodzice, im wcześniej podejmiecie ważne decyzje tym lepiej dla Was, a przede wszystkim dla waszych dzieci.