Jak to jest mieszkać poza granicami swojego kraju

Niedawno stuknął nam okrągły rok, od kiedy po raz kolejny już wywróciliśmy nasze życie do góry nogami. O czym mowa? O wyjeździe do Anglii. Wiele z Was na pewno z poprzednich postów wie, że podjęcie decyzji o wyjeździe zajęło nam bardzo dużo czasu. W końcu jednak się zdecydowaliśmy i jesteśmy. Już rok. 

Z racji mojej pracy rozmawiam z wieloma dziewczynami na ten temat. Padają różne pytania. Na jak długo? Po co? Dlaczego? I o dziwo większość z nich zna odpowiedzi na te pytania. Ja? Nie znam. Nie wiem ile jeszcze tu zostaniemy. Jadąc tu nie było żadnego konkretnego celu, który nakreśliłby chociaż ramy czasowe, w których mielibyśmy zmieścić nasz plan. Ba, nie było nawet planu. Jedziemy, by być razem. Po prostu. Nie jechaliśmy z myślą, że zbieramy na wesele, dom, nowy samochód czy cokolwiek innego. 

Dziś, po ponad roku zastanawiam się nad wieloma rzeczami związanymi z Anglią. Dużo już wiem, jeszcze więcej jednak przede mną i różne myśli targają mną we wszystkich kierunkach. Zostać? Wracać? Szukać innego miejsca na świecie? Nie mam pojęcia. Wiem jedno, nie chcę by moja córka uczęszczała do szkoły w Anglii na tych wyższych szczeblach. No więc co dalej? (Kończąc to zdanie popatrzyłam przez okno, przeszło dwóch młodych chłopaczków. Na moje oko jacyś z okolic Pakistanu. Pierwsze skojarzenie - flip i flap. Jeden wysoki drugi niski. Piszę dalej. Dzwoni telefon. Kasia - sąsiadka z domu obok. Cała roztrzęsiona, drżącym głosem oznajmia, że właśnie do domu obok włamują się owi chłopcy, a lokatorka jest w domu. Nagle wybiega. I sami widzicie, jak tu cokolwiek myśleć? Skoro miejsce mają tak skrajnie różne wydarzenia.)

Po tym czasie wciąż nie łatwo jest mi tak na prawdę stwierdzić co ja w ogóle o tym wszystkim myślę. I ciężko jest nie wiedzieć co się myśli. 

Wiem jedno, każda emigracja, jaka by nie była niesie za sobą ogrom wyrzeczeń i smutków. Mimo, że podróż do domu potrwałaby zaledwie 3h (mowa o podróży samolotem) to i tak czuję się mocno daleko. I choć uważam już to miejsce za swój dom to tęsknie za tamtym domem. 

Nikt, kto tego nie przeżył nie zdaje sobie sprawy jak ogromną cenę płacimy za to, by żyć tak jak chcieliśmy. Razem, godnie. Nikt nie wie jaką cenę płaci Nela żyjąc z dala od ukochanych babć, cioć, dziadków i oczywiście Lilianki. Nikt nie wie ile kosztuje mnie nie pójść co niedziele do którejś mam na obiad jak zwykle, jak to jest na urodziny dziecka nie mieć kogo zaprosić. Mnóstwo sytuacji sprawia, że czuję się źle. A Święta Bożego Narodzenia? Po pierwszych spędzonych tutaj obiecaliśmy sobie, że nigdy więcej. I mogę jechać 36h przez całą Europę z czteroletnim dzieckiem tylko po to by jedną dobę spędzić z rodziną, w ten świąteczny czas. 

Fajnie jest być w Polsce. Choć dla mnie tylko na chwilkę. Jeżdżę tam dla ludzi, nie dla miejsca. Gdy przyjeżdżają do nas goście z Polski jestem równie szczęśliwa. 

Przez pierwsze miesiące mojego pobytu tutaj zastanawiałam się co w ogóle pieprzą Ci wszyscy ludzie o tęsknocie, smutku i żalu? O co im chodzi? Po co tak gadają? Jak mogą nie lubić miejsca, w którym żyją? Ja byłam mega szczęśliwa,  wręcz podniecona, ze nam się udało i w końcu będzie tak, jak być powinno. Nie obchodziło mnie nic innego. Ale teraz już ich rozumiem. Choć nie podzielam to rozumiem. 

I czuję, że ten dom to mój dom. I tak go traktuję. I chce to czuć bo wiem, że to ułatwi mi życie. 

I mimo wszystko, pomimo każdej przeciwności losu jestem szczęśliwa bo wiem, że dzięki temu wszystkiemu możemy być tu wszyscy razem. Naszą malutką rodzinką. Choć targają mną różne emocje nie raz.